Δεν θα λαλήσει κόκορας

       13 Μαρτίου 1921. Ετοιμαζόμεθα να αλλάξουμε καταυλισμόν μεταφέροντες τα μεταγωγικά προς ασφάλειαν εις τους πρόποδας του βουνού. Το πυροβολικόν μας βάζει πυρά ταχέα προς εκτόπισιν του εχθρού. Εις τας έντεκα έρχεται διαταγή εκκινήσεως διότι ο εχθρός ετράπη εις φυγήν. Καθ’ οδόν βλέπουμε το εγκατελειφθέν πολεμικό υλικό. Γελιούς, όπλα, αραμπάδες πλήρεις πυρομαχικών. Πλησιάζομε και την τελευταίαν κορυφήν του όρους Ακρατάγ. Από εκεί πλέον είμεθα θεαταί των πέριξ μικρασιατικών εκτάσεων. Επί των υψηλοτάτων αυτών κορυφών εσταμάτησε και το ιππικόν του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
       Αρχίζομε να κατερχόμεθα αλλά το μέρος αυτό είναι κεκαλυμμένο από χιόνι. Το χιόνι έχει παγώσει και πατηθεί κατ’ αρχάς από το πεζικό, και έχει στερεοποιηθεί. Τα μεταγωγικά δυσκολεύονται κατά την κατάβασιν. Χαμηλά εις την πεδιάδα παρατηρούμε πολλές φωτιές. Είναι οι καταυλισμοί όσων έχουν προελάσει και τώρα ψήνουν κότες και αρνιά. Μετά μυρίων βασάνων κατερχόμεθα και καταυλιζόμεθα πλησίον τουρκικού χωριού. Αμέσως πολλοί συνάδελφοί μου τρέχουν εκεί για πλιάτσικο. Διανυκτερεύομεν εν υπαίθρω και υπό των αντισκήνων. Καθ’ όλην την νύκτα ακούγονται φωναί χανουμισσών αι οποίαι βιάζονται. Εις το χωριό αυτό δεν θα λαλήσει κόκορας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου