Σαν εβραίος σε μουσουλμανικό κηποχώραφο

Μάρω Δούκα

«Αθώοι και φταίχτες»

         Με γνώρισες άθεο και αδιάφορο˙ ποτέ μου δεν θεώρησα τον εαυτό μου ικανό να σχολιάσει κανενός την πίστη, πόσο μάλλον τη δική σου. Αλλά, εάν θα έπρεπε να σκεφτώ σοβαρά ανάμεσα στα τρία μεγάλα θρησκεύματα της ίδιας μήτρας, θα αναγνώριζα χωρίς καμιά επιφύλαξη ότι ο χριστιανισμός, έχοντας χαράξει βαθιά τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα πνευματικά και στα υλικά αγαθά, στο σώμα και στην ψυχή, είναι ο περισσότερο ξένος στην ανθρώπινη φύση και γι’ αυτό ο περισσότερο αδύναμος σε καθημερινό επίπεδο να υποστηρίξει τη συμπεριφορά του ανθρώπου χωρίς τη συνδρομή της υποκρισίας και της απάτης. Ο εβραίος γιατί να υποκριθεί; Εφόσον είναι ο εκλεκτός του Θεού του. Το ίδιο και ο μουσουλμάνος. Μουσουλμάνος ή εβραίος δεν θα διανοηθεί ποτέ να διαμοιράσει, αλλά ούτε και να αποκρύψει, τον έναν από τους δυο χιτώνες του, εφόσον πιστεύει ότι τα δικά του αγαθά και η δική του υπεροχή είναι η εύνοια του Θεού στον αγώνα του για την επιβίωση. Πιο απλά, τι θέλω να σου πω; Ο χριστιανός, έχοντας προσφύγει για την παρηγοριά και για την ευταξία του στο αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν, είναι αναγκασμένος να ακροβατεί στο τεντωμένο σκοινί της παράβασης, ανακυκλώνοντας την αντίφαση ενός κόσμου οικοδομημένου, έτσι ή αλλιώς, στα υλικά αγαθά και στην άνιση κατανομή τους. Κι εδώ ακριβώς θα εντόπιζα τη νεύρωση του δυτικού ανθρώπου που ενώ πιστεύει ότι είναι χριστιανός συμπεριφέρεται σαν εβραίος σε μουσουλμανικό κηποχώραφο.

Μάρω Δούκα

«Αθώοι και φταίχτες»