…Κι επειδή και πάλι δεν του αρέσει ο γνωστός τρόπος ορκωμοσίας, όπου κάποιος διαβάζει φράση φράση, ή μάλλον μισοφράση μισοφράση τον όρκο και οι άντρες επαναλαμβάνουν εν χορώ τις μισές φράσεις, έτσι που οι ορκιζόμενοι να μην καταλαβαίνουν πιθανότατα το νόημά τους, γιατί προφέρουν ασυγχρόνιστα τις λέξεις και γίνεται απλώς μια οχλαγωγία, όπου κανείς δεν ξεχωρίζει τίποτα, γι’ αυτό λοιπόν, θα μας δώσει τούτο το χαρτί, όπου είναι γραμμένος ο όρκος και ο καθένας από μας θα τον διαβάσει μόνος του, εις επήκοον όλων, κρατώντας με το δεξί του χέρι το χαρτί και με το αριστερό του μια λάμπα θυέλλης για να βλέπει και όταν θα τελειώνει την ανάγνωση, θα παραδίδει το χαρτί και την λάμπα στον επόμενο. Ο Ταγματάρχης σήκωσε από χάμω μια λάμπα θυέλλης και διάβασε πρώτος το όρκο απ’ το χαρτί, που κρατούσε στο δεξί του χέρι: «Τέκνο του εργαζόμενου λαού, πολίτης της Λαϊκής Δημοκρατίας, δέχομαι να πάρω μέρος στην αποστολή και ορκίζομαι: Κάθε μου σκέψη και κάθε μου πράξη θα αποβλέπει στην επιτυχία της αποστολής. Είμαι έτοιμος να θυσιάσω ακόμα και τη ζωή μου για την επιτυχία της, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην παγκόσμια επικράτηση του σοσιαλισμού και της αδελφοσύνης των λαών. Και θα είμαι άξιος της γενικής περιφρόνησης και άξιος βαριάς τιμωρίας, αν παραβώ τον όρκο μου».
Πρόσεξα ότι ο Ταγματάρχης τόνισε ιδιαίτερα τις λέξεις, διαβάζοντας την τελευταία φράση. Το ίδιο κάνανε και οι επόμενοι και όταν έφτασε η σειρά μου, τις τόνισα κι εγώ, σχεδόν άθελα μου, γιατί η τελευταία φράση ήταν γραμμένη με κεφαλαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου