Αυτό που λέμε κομματική πειθαρχία, σκατά πειθαρχία. Η πειθαρχία θέλει κρίση, γνώση. Εμείς τίποτ’ απ’ αυτά. Με το ελάχιστο ταλαντευόμαστε, αντιδρούμε στα μουλωχτά, τα σκατώνομε, τα κουκουλώνουμε. Αμάν κάνομε να πιστέψομε. Και πιστεύομε˚ να σου πω γιατί πιστεύομε; για να τη βρούμε, που λένε. Να ησυχάσουμε, να πούμε άντε τώρα καλά πάμε. Αλλά στην πρώτη αλλαξοκαιριά κλυδωνιζόμαστε. Τότε τα φορτώνομε ο ένας τ’ αλλουνού. Ό,τι έγινε με τον Ζαχαριάδη. Όσο ζούσε ο Στάλιν σούζοι. Πεθαίνει, βγαίνουν τα ξεσκλίδια απάνω και τον κάνουν κόσκινο. Οξαποπίσω κι οι δικοί μας, αυτοί που ανέβαιναν πρώτοι πρώτοι στα τραπέζια κι έπλεκαν του Ζαχαριάδη τους πανηγυρικούς, πρώτοι πρώτοι και τον λιθοβόλησαν. Τέτοιοι είμαστε. Όμως πίστη ξέρεις τι είναι; Πίστη είναι το σαράκι που σε τρώει κάθε στιγμή και σε δοκιμάζει. Κι όχι ν’ αναμασείς τα μναμνά του κάθε μιανού, μωρέ και γραμματέας, άνθρωπος είναι, και μπορεί να σφάλει. Γιατί αν εκείνοι έβγαιναν νωρίς νωρίς και του ’λεγαν φτάνει, δε θα ’μαστε σήμερα σ’ αυτόν τον παρανομαστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου