Πήγαμε στο κοιμητήριο που ήσαν οι δικοί μας νεκροί. Εκείνη την ώρα ψάχναν για άντρες κι ο κόσμος ήταν ανάστατος. Μέσα στα μνήματα, παλιά και καινούργια, είχαν κλειστεί παλικάρια και κορίτσια.
Μια γειτόνισσά μας, οχτώ μηνών έγκυος, βρισκόταν ξαπλωμένη σε μια πλάκα. Και πέρασαν από πάνω της είκοσι Τούρκοι. Ο άντρας της ήταν χωμένος μέσα στο μνήμα. Κι αυτή του φώναζε: Στέλιο, δεν βγαίνεις να δεις τι γίνεται; Στέλιο, δεν ακούς;
Ήταν η δυστυχισμένη πάρα πολύ όμορφη και το πλήρωσε ακριβά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου