― Χτες ο Ταχυδρόμος μού έλεγε να προσέξω τα αισθηματικά και να βάλω σειρά στις οικονομικές υποθέσεις μου. Ή να δώσω ένα τέλος σ’ αυτή την ιστορία. Η κυρία είναι οδοντίατρος, ξανθιά. Τα έμαθα όλα. Με ένα κόκκινο Φορντ, ξανθιά. Μονάχα για το ζώδιό της δε ρώτησε – κράτησα τις αποστάσεις.
― Στον Αντρέα μίλησες;
― Όχι, δεν θέλω να μιλήσω τώρα.
― Γιατί;
― Γιατί αυτές τις μέρες κλαίω.
― Ζήλιες.
― Ποιες ζήλιες; Λίμπα είμαι. Ευτυχώς ξέσπασα λίγο με τον γάτο. Τον έβαλα κάτω και του έκοψα τα νύχια. Το σακάτεψα το ζώο.
― Πρέπει πάντως να αντιδράσεις.
― Προσπαθώ. Χτες είδα δύο όνειρα. Μεγάλα, και ας κοιμήθηκα ελάχιστα. Στο ένα ήμουν στο κρεβάτι σου, κάτω από το σεντόνι που αντιστεκόταν στον αέρα. Φύσαγε πολύ, δε θυμάμαι τι κάναμε.
― Αυτά είναι έμμονες ιδέες.
― Το ξέρω. Απ’ ό,τι φαίνεται έχω δικαίωμα να επιλέγω.
― Σαφώς.
― Και ίσως ίσως κάποιος μυθομανής που έχει επίσης τη Σελήνη στον Καρκίνο.
― Καλά.
― Όχι καλά. Αισθάνεσαι την ανάγκη να ανήκεις κάπου. Ιδιαίτερα όταν δεν είσαι μαζί μ’ αυτόν. Νοιώθεις ότι και νοερά του ανήκεις. Αυτό είναι.
― Όμως αυτό δεν οδηγεί πουθενά.
― Φυσικά όχι. Αλλά φοβάμαι.
― Σε παρακαλώ, όχι πάλι.
― Όπως τότε, όταν είδα τον πατέρα μου γυμνό. Νόμιζα ότι αυτός θα με βιάσει. Ίσως πήγαινε στο μπάνιο.
― Σε παρακαλώ.
― Ήμουν δέκα ή έντεκα χρονών. Σ’ αυτή την ηλικία όλα τα κορίτσια φοβούνται ότι θα τα βιάσουν. Και όπως δεν ήσαν στο σπίτι θείοι ή ξαδέρφια, θα ήταν αυτός. Ίσως κάνα δυο κάτι να μου είχαν κάνει. Αλλά τελικά δεν τράβαγα την προσοχή, από τότε. Ήμουν αδύνατη, με μεγάλα γόνατα.
― Λυπάμαι, πρέπει να κλείσω.
― Εντάξει, δε θα συνεχίσω. Τα έχεις βαρεθεί αυτά.
― Ναι, τα έχω. Αλλά επιπλέον με περιμένουν κάτω.
― Καλά έκανες που με πήρες τώρα, γιατί σε λίγο θα αρχίσουν οι ώρες του Άρη.
― Γεια σου, δε θα σε ξεχάσω.
― Το ξέρω, γεια σου.
Θανάσης Βαλτινός
«Εθισμός στη νικοτίνη»
Όλα τα αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο, εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου