Ο παρεκβατικός δεν κρατεί μίαν ισιόδρομη γραμμή στην ομιλίαν του· αλλά στην διεξαγωγήν της σκοντάβει κάθε τόσο απάνου σε κάτι που κ’ εκειό τον ενδιαφέρει, και κάνει παρένθεση στην ομιλία του, για να ’πη και για ’κείνο κάτι.
’Ξαναμπαίνει στην κυρίαν ομιλίαν του· αλλά και πάλιν απαντά άλλο που δεν θέλει να παραλείψη, και κάνει άλλην παρέκβασην, δια να σου διηγηθή εν συνόψει κ’ εκείνο.
’Ξανάρχεται στο προκείμενον· και πάλε ιδού κάτι άλλο δια το οποίον τού χρειάζεται νέα παρέκβαση.
Εξακολουθεί και διεξάγει με τον αυτόν τρόπον την όλην ομιλίαν του. Ώστε, αν εις το τέλος εγράφοντο όλες οι παρέκβασες από ένα μέρος και η κυρία ομιλία από το άλλο, ήθελ’ ευρεθεί η κυρία ομιλία να βαστά τον ολιγώτερον τόπο.
Συνηθεί δε να κάνη και παρέκβασες εις τες παρέκβασές του, ’σαν πως η μία να γεννά μίαν άλλην, και πάλε η Θυγατέρα-Παρέκβαση να δίνη Εγγονιά στη Νόννα Παρέκβαση, και το χάος αυξάνει.
Έτσι, πολύ συχνά συμβαίνει στον τοιούτον, να χάνεται μέσα στους δεδάλους των παρεκβάσεων, και να μην ευρίσκη πλέον τον δρόμον να επιστρέψη στο κύριόν του προκείμενον, το οποίον ήδη εξέχασε. Τότε αποτείνεται στους ακροατάς του ― «Α, ναι· τι έλεγα» ― Αλλά και τούτοι λησμονούν περί τίνος τους ομιλούσε· και τότε η χασμωδία λαβαίνει διάστασες κολοσαίες.
Ο παρεκβατικός δεν γνωρίζει την αξίαν μιας ισιόδρομης ομιλίας καθαρής από παρέκβασες, και συσφιγμένης εις μίαν δυνατήν και αποτελεσματική ενώτητα. Έτσι θέλ’ είναι πάντοτε βαρετός εις τους ακροατάς του, και επιζήμιος εις τον εαυτόν του.
Ανδρέας Λασκαράτος
«Ιδού ο άνθρωπος»
Όλα τα αποσπάσματα από το ίδιο βιβλίο, εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου