Άμα είσαι απλός στρατιώτης, δίχως τίποτα αλλιώτικο πάνω σου, τότε σε λεν «φαντάρο», με μια δόση οίκτου, και σου μιλάν στον ενικό. Μ’ αν έχεις κάτι το ασυνήθιστο (φοράς, να πούμε, γιαλιά με χρυσό σκελετό, κρατάς κάνα βιβλίο ή κάνα μπλοκ, στην τσέπη του χιτώνιου σου γιαλίζει κάνα στυλό, πιασμένα έχεις τα χέρια σου από σάκα, κι ας είναι και παλιά), ε, τότε πια ψηλώνεις, ποζάρεις για «εξουσία» στα προβατίσια μάτια, γίνεσαι «κύριος» τότε, και σου αποτείνονται όλοι με σεβασμό! Πληθυντικός δίνει και παίρνει, σε λεν και «ανθυπολοχαγό» καμιά φορά!.. Γι’ αυτό κ’ εσύ τι χάνεις να τόχεις κείνο το υπεροπτικό και το ύφος το «εν υπηρεσία»;.. Κλαρίνο το λουστράκι για τις μπότες! (Α, είναι κι αυτό: φοράς, ας πούμε, μπότες χιτλερικές, παράξενες, αλλόκοτες, ολόμαυρο πετσί, βαρύ τακούνι! Το άστρο , που, υποτίθεται, δεν το φοράς γιατ’ είσαι απ’ τους βουνίσιους και τους πρόσω, στις μπότες σου αυτές πάνω το διαβάζουν!) Κ’ η ΕΣΑ ακόμη δε ρωτά ποτέ το πώς και το γιατί, την άδεια και τα ρέστα! Πας εσύ – πείθεις! Δεν θέτει υπό αμφισβήτηση κανείς τ’ ολοφάνερο κύρος σου!.. (Χρειάζεται θράσος, υπεροψία κι αλυγισιά! Μόνο αυτό σέβονται, μόνο αυτό επιβάλλεται! Τότε όλα γίνοντ’ εύκολα. Κι αν ο εσατζής τολμήσει, κερώνει στο άκουσμα: «Εκτέλεση ειδικής αποστολής!» Κι ας πρόκειται μονάχα γι’ ασυδοσία και ρεμπελιό μέσα στην πόλη! Ζητάει συγνώμη κι απομακρύνεται, κάπως σαν τσουρουφλισμένος!..)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου