Μια αόρατη μεζούρα

«… Να το ξέρεις, ο άνθρωπος τα μετράει όλα. Υπολογιστής μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Δεν είναι το οικονομικό που εννοώ. Εντάξει, μέσα σ’ όλα μπαίνει κι αυτό. Σαν να έχεις τοποθετήσει μέσα σου μια αόρατη μεζούρα, της χάραξες από μόνος σου και ένα εκατομμύριο υποδιαιρέσεις, σύμφωνα με τα δικά σου μέτρα βέβαια, του χαρακτήρα σου πες, και από κει και πέρα δεν κάνεις βήμα χωρίς αυτήν. Μετράς, υπολογίζεις και ενεργείς. Κατακερματίζεις πρόσωπα και πράγματα, τα οδηγείς με πολλή άνεση, ακόμα και στο εκτελεστικό, τα εκτελείς και είδηση δεν παίρνουν για το ποιος ήταν ο δήμιος. Ανεύθυνος άρχων ο κύριος. Ποτέ δε θα μάθει το εκάστοτε θύμα σου γιατί του συμπεριφέρθηκες έτσι ή αλλιώς, ποτέ δε θα μάθει, παραδείγματος χάρη, η δεσποινίς τάδε, γιατί, ενώ της υποσχέθηκες πως θα της τηλεφωνήσεις, δεν της τηλεφώνησες, ποτέ δε θα μάθει γιατί την παντρεύτηκες ενώ δεν την αγαπούσες, ή γιατί δεν την παντρεύτηκες ενώ την αγαπούσες. Πού να ξέρουν όλοι αυτοί τι ποταπές διεργασίες έγιναν μέσα σου, μέχρι να τους αποκεφαλίσεις. Όλα, εκ πρώτης όψεως, μοιάζουν γαλήνια, ανθρώπινα, πολιτισμένα, αλλά στο μεταξύ το μαχαίρι έχει φτάσει στο κόκαλο. Με μαθηματική ακρίβεια – ακρίβεια μικροσκοπίου – αναλύουμε, ζυγίζουμε και ανάλογα ενεργούμε. Στη διάρκεια δευτερολέπτου του δευτερολέπτου, έχεις εκδώσει άπειρες αποφάσεις, με χιλιάδες παραλλαγές,, αποχρώσεις, πότε υπέρ, πότε κατά, για το ίδιο πρόσωπο, για το ίδιο πράγμα. Από λάθη βέβαια άλλο τίποτα. Ελαττωματικές αποφάσεις, αποκρουστικές, γελοίες, απάνθρωπες ή και το αντίθετο – όλο και πιο σπάνια αυτό –, και πάντα, σύμφωνα με τους δικούς σου υπολογισμούς. Καμιά φορά, προσπαθούμε να φρενάρουμε τη σκέψη μας. Βλέπουμε πόσο μακάβρια ήταν, πόσο βρώμικη και χυδαία – “Δεν πεθαίνει” λέμε “κι αυτός, να μας μείνει το σπίτι;” – το ξανασκεφτόμαστε όμως – “Ναι, αλλά αν πεθάνει, χάνουμε τη σύνταξή του” – και αμέσως εκδίδουμε άλλη απόφαση “ας ζήσει” λέμε. Ύστερα τρομάζουμε με τη σκέψη που κάναμε, αλλά πάει, την κάναμε, πήρε σάρκα και οστά, δεν παίρνεται πίσω. Μας σώζει βέβαια, μας ανακουφίζει κάπως, που δε βγήκε στο φως, που έμεινε στο προσωπικό μας αρχείο, στις μυστικές κρύπτες μας, στα απαραβίαστα. Σ’ το ξαναείπα: Έχουμε σκοτώσει, μια για πάντα, το αυθόρμητο, το αυθεντικό. Καμιά ειλικρίνεια. Η προμελέτη τα εξευτέλισε όλα. Δε γίνεται αλλιώς, εντάξει, το ξέρω. Το πολυθρύλητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε αναγκάζεις να λάβεις τα μέτρα σου. Όμως, την Παναγία μου, εμείς το νοθεύσαμε, το διαστρεβλώσαμε, το παγιδεύσαμε.»


2 σχόλια:

  1. Μια χαρά τα λέει, διαφωνώ μόνο με το "Έχουμε σκοτώσει, μια για πάντα, το αυθόρμητο, το αυθεντικό. " Πότε ήταν οι άνθρωποι αυθόρμητοι; Παλιότερα ήταν πολύ πιο δύσκολη η επιβίωση, δεν νομίζω να υπήρχε χρόνος και διάθεση για αυθορμητισμούς. Μάλλον και ο Μουρσελάς πιστεύει (λανθασμένα κατά την ταπεινή μου άποψη) πως "παλιότερα ήταν καλύτερα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Tolisbak καλώς ήρθες στο blog.

    Τώρα γι’ αυτό που γράφεις. Δεν νομίζω ότι εννοεί ότι παλιότερα ήταν καλύτερα. Περισσότερο μου μοιάζει να εννοεί, ότι ενώ ο άνθρωπος στην αρχή της ζωής του είναι αυθεντικός και αυθόρμητος, όσο περνούν τα χρόνια, αναγκάζεται(;) να αλλάξει, να προσγειωθεί, να σκέφτεται και να δρα υστερόβουλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή