Ο κακόγλωσσος κακολογεί από συστήματος· και κακολογεί αδιαφόρως οποιονδήποτε του χρειασθή να μελετήση· οποιονδήποτε του μελετήσουνε.
Συνήθως ο κακόγλωσσος γνωρίζει του καθενός κάτι τι επιλήψημο, το οποίο συνδυάζει με τ’ όνομά του, και του δίνει επώνυμο ανάλογο της μομφής οπού του κάνει. «Εκείνος ο πρωτοκλέφτης!...» γι’ άλλονε, «quel birbante, που δεν είναι ’ντροπή που να μην την έκαμε!» γι’ άλλονε, «Α, εκειός είν’ εργολάβος και κάνει θελήματα. Φθάνει ναν τον πληρώσεις…» γι’ άλλονε «Μη μου τόνε μελετάς. Εγώ ξέρω τι ζηγιάζει… λείψω-εγώ, ήθελ’ είναι στη φυλακή». Κ’ έτσι σε καθένανε που μελετηθή, ο κακόγλωσσος του φορεί το ’πετραχήλι του.
Αν πρόκειται δια υποκείμενο το οποίον αυτός να μη γνωρίζη, και δεν έχει τίποτε συγκεκριμένο ναν του προσάψη, του αποδίδει μομφήν κοινώς αποδιδομένην εις την πατρίδα του. ― «Κορφιάτης; Στοχάσου!... σέντσα – φέδες!...». ― «Μισολογγίτης; Κάτι ψαράς θε νάναι, πεινασμένος, πούλθ’ εδώ να χορτάση»… Η κηόλα τον εφοδιάζει με αποσιωπητικά δυσπιστίας δια το υποκείμενό του, «Ποιος τον ξέρει!... τέτοιους ανθρώπους!...».
Συμβαίνει κάποτε που ο κακόγλωσσος να ήναι και παρεκβατικός· και τότε η ομιλία του δεν ήναι παρά μία κρεμαστάλυσο από φημητικούς λιβέλους. Επειδή σε κάθε πρόσωπο που του χρειασθή να μελετήση στη διεξαγωγή της ομιλίας του, θα σταματήση ναν του κάμη και την εξιδιασμένην του ψυχρολουσίαν.
Ο κακόγλωσσος δεν αργεί να γνωρισθή ως τοιούτος εις τον Τόπον του· και τότε κατασταίνεται αβλαβής, επειδή κανείς δεν ψηφά τες κακολογίες του, εις τες οποίες όλοι γελούνε.
Είναι μάλιστα ο γνωστός κακόγλωσσος δι’ αυτό τούτο του το πασίγνωστον, ο αβλαβέστερος άνθρωπος της κοινωνίας. Επειδή, ενώ κάθε άλλου ανθρώπου ο τυχόν κακός λόγος ημπορεί να έχη κάποιαν ισχύν εις τα πνεύματα, ο κακός λόγος του κακόγλωσσου δεν έχει καμμίαν.
Ο κακόγλωσσος δεν είναι πάντα κακόψυχος. Η κακολογία του δεν προέρχεται από κακήν ψυχήν· αλλά συχνά κάποτε και από μόνο κακό του κεφάλι, από κακήν έξην.
Ανδρέας Λασκαράτος
«Ιδού ο άνθρωπος»
Όλα τα αποσπάσματα από το ίδιο βιβλίο, εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου