Ο πρωτευουσιώτης είναι το αρχοντόπουλο της Επικρατείας.
Όταν εις την Πρωτεύουσαν, είναι στην Έδρα του. Όταν επισκέφτεται τες Επαρχίες, επισκέφτεται τες Επαρχίες του. Οι επαρχιώτες ατενίζουν εις αυτόν, και τον τιμούν ως αξιολογώτερόν τους. Εκείνος το αισθάνεται και συστέλλεται, αν φύσει ταπεινός· ή αλλαζονεύεται αν φύσει κούφος.
Οι τρόποι του, τα κινήματά του, η ομιλία του, και αυτά τα φορέματά του, είναι γνώμονες και τύποι μιμήσεως δια τους καϋμένους τους επαρχιώτας.
Ο πρωτευουσιώτης υποθέτεται, και όχι αδίκως, να έχη περισσότερο ανεπτυγμένο το πνεύμα του· να έχη περισσότερες και ελευθεριώτερες ιδέες. Υποθέτεται δε ακόμη να γνωρίζη περσσότερα πολιτικά πράμματα· και μάλιστα δι’ όσον αφορά το εσωτερικόν του Κράτους, στανικώς των σημερνών ηλεκτρικών τηλεγράφων, και των τόσων εφημερίδων. Καθένας όθεν επιθυμεί ν’ ακούση από αυτόν, και τα λεγόμενά του έχουνε βάρος.
Έτσι, ο πρωτευουσιώτης είναι ο άνθρωπος της ημέρας εις την επαρχίαν.
Αλλ’ αν δεν θέλη ν’ απανωζήση στην εφήμερην υπόληψήν του και φήμην του, ο πρωτευουσιώτης να φύγη γρίγορα. Επειδή ο μυρωδικός εκείνος αέρας οπού τον περιστοιχίζει, δεν βαστά πολύ· και σαν τα γιαλικά, ως κ’ εκείνος μοσκοβολάει όσο είναι φρέσκος. Έπειτα χάνει όλη του την ευωδία.
Ανδρέας Λασκαράτος
«Ιδού ο άνθρωπος»
Όλα τα αποσπάσματα από το ίδιο βιβλίο, εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου